Weet je nog die hittegolf van vorig jaar? Juist, toen liepen we etappes 8, 9 en 10 van het Pieterpad. Dat was best even afzien. Maar het was ook genieten, om in de korte broek door de natuur van het Vechtdal en de Sallandse Heuvelrug te kunnen lopen. Onze route liep deze keer van Coevorden, via Hardenberg en Ommen naar Hellendoorn.
De eerdere posts over het Pieterpad nog niet gelezen? Begin dan bij:
- Wat is het en waarom ga ik het lopen?
- Etappes 1-4: van Pieterburen tot Rolde
- Etappes 5-7: van Rolde tot Coevorden
Etappe 8: Coevorden – Hardenberg
De eerste dag van dit wandelweekend liep bijna uitsluitend door een open landschap. Al snel kwam ik erachter dat ik twee fouten had gemaakt in mijn voorbereiding: ik was onvoldoende beschermd tegen de felle zon, en ik had maar één waterfles bij me. Ik had weliswaar zonnebrand en een zonnebril bij me, maar desondanks voelde ik de zon branden. ‘s Avonds zou blijken dat alle blote stukjes verbrand waren. Ín de eerste kilometer kwamen we een bewegwijzeringsbordje tegen met de tekst ‘droge route’. Gezien het weer droop de ironie er bijna vanaf. Het water moesten we maar oplossen door telkens waar mogelijk de flesjes weer te vullen.
Maar hé, het zag er wel gezellig uit met die blauwe lucht. En wij hadden het ook gezellig. Zeker toen we in Gramsbergen op het terras van Bierbrouwerij Mommeriete konden bijtanken. Speciaalbiertjes en uitzicht op het water – over genieten gesproken!
Net voor Hardenberg hadden we een kleine tegenslag. De brug die we over moesten bleek afgesloten te zijn. Een of andere ambtenaar die zichzelf waarschijnlijk erg grappig vond, had bordjes geplaatst voor een ‘omleiding voor Pieterpad-wandelaars’ van een paar kilometer. Na al 18 kilometer in de hitte gelopen te hebben vonden wij dat alleen niet zo grappig. Op het kaartje in de gids zag ik iets wat leek op een voetpad die rechtstreeks bij de volgende brug uitkwam, waarna we direct weer op het juiste pad uit zouden komen. Scheelde ons toch mooi extra kilometers omlopen!
We overnachten in Stadsherberg ‘t Klepperhuus in het centrum van Hardenberg. Een knusse maar fijne accommodatie midden in het centrum van het knusse stadje. En het had een soort binnenplaats waar de volgende ochtend heerlijk hebben zitten ontbijten.
Etappe 9: Hardenberg – Ommen
Dag twee werden de open vlaktes afgewisseld met twee grote stukken bos. Tussen die twee beboste gebieden in stond een verrassing op ons te wachten. Die verrassing, ter hoogte van Stegeren, droeg de naam ‘het toetjesbankje’. Bij een picknicktafel stond een goed gevulde koelbox en een geldkistje. Dit was een initiatief van boeren uit de buurt, die dagelijks de koelbox vulden voor wandelaars. Tegen betaling kon je er iets uit pakken. Wat smaakte zo’n koud colaatjes op de helft van de route lekker, zeg!
Vandaag zagen we ook her en der duidelijk de gevolgen van de hittegolf. Op een aantal vlakke stukjes was alles om ons heen dor en bruin. En door die bruine vlakte liep dan ineens een groene sliert, van de planten die het wel nog deden omdat ze met hun wortels in of langs een beekje stonden. Een heel apart gezicht, dat in mijn hoofd niet rijmde met het gebruikelijke Nederlandse weer.
Deze nacht sliepen we bij Vakantieboerderij B&B De Luttikhoeve. Een zeer mooi verbouwde boerderij met terras. We sliepen in het schuurtje, waar een tweepersoonsbed in paste m et nog een zitje. Onze eigen badkamer was in het grote gebouw, wat dan wel weer een beetje buitenleven gevoel geeft. We aten onze in Ommen gekochte maaltijdsalades, dronken een meegebracht wijntje en voelden ons na een verfrissende douche alweer een stuk beter. We spotten nog wat Drentse wildlife (een egel) en kropen op tijd fijn onder de wol.
Etappe 10: Ommen – Hellendoorn
Na een heerlijk uitgebreid ontbijt reden we achter de eigenaar van de B&B aan naar Hellendoorn. Daar parkeerden we onze auto, en bracht hij ons terug naar Ommen. Een overnachtingsplek die wat van het pad af ligt zorgt wel voor wat logistiek geregel, maar wij vonden de overnachtingsplek dat zeker waard.
Eenmaal in Ommen konden we onze weg vervolgen. Al vrij snel, rond de Besthmenerberg, raakten we de Pieterpad-bewegwijzering kwijt, en kwamen we er ook met de beschrijving niet helemaal uit. Dankzij een man die zijn hond aan het uitlaten was bereikten we toch de top, vanwaar we de rood-witte markeringen weer konden volgen.
Deze etappe zouden we nog twee Hollandse ‘bergen’ trotseren: de Archemerberg en de Lemelerberg. Die eerste mag dan mag 75 meter hoog zijn, vanaf de top konden we toch behoorlijk ver kijken. Mede mogelijk gemaakt door het mooie weer natuurlijk, en de afwezigheid van bomen dicht bij de berg.
Na die klimpartijen van deze dag waren onze benen behoorlijk moe. En omdat we hadden besloten deze dag op sandalen te lopen, waren ze ook zwart. Nu hebben mijn wandelmaatje en ik nog weleens de neiging te veel plannen in een weekend te stoppen. Deze keer was het plan dat we na het wandelen onze vriendjes op zouden pikken in Deventer om samen naar een foodtruckfestival te gaan. Het resultaat was dat we onze benen op het stationsplein zo goed mogelijk stonden schoon te boenen, en uiteindelijk uitgeteld op een grasveld zaten terwijl de heren eten voor ons haalden. Maar, eerlijk is eerlijk, het was wel een erg gezellige afsluiter!
Al met al was dit weekend toch aardig afzien. Verkeerd lopen, de hitte, watertekort, lichamelijke klachten… Gelukkig zou het volgende wandelweekend pas na de zomer zijn, zodat we even hersteltijd hadden. En het kon dan nooit meer zo warm zijn! Binnenkort vertel ik meer over laatste etappes van 2018, en van deel 1 van het Pieterpad.
Tot snel!
[In deze blog zijn affiliate links verwerkt. Als je via deze links iets koopt ontvang ik daar een kleine commissie voor, waarmee ik (een deel van) de kosten voor DutchWayfarer kan dekken. Dit kost jou niks extra. Je leest hier meer over in de disclaimer.]
