Zo loop je in de Achterhoek, en zo wandel je ineens over Duitse heuvels. Tijdens de etappes van het Pieterpad van Vorden naar Millingen aan de Rijn komen we over landerijen en door heuvels. We eindigen langs de brede Rijn, en wandelen de Gelderse Poort binnen. Een mooie, afwisselende route langs de grens.
Dit jaar loop ik met mijn wandelmaatje deel 2 van het Pieterpad. Het tweede deel loopt van Vorden tot Maastricht. Dit stuk lopen we ook weer verdeeld over vijf weekenden. We starten in maart, met het stuk van Vorden naar Millingen.
In 2018 liepen we deel 1 van het Pieterpad. Heb je de eerdere etappes gemist? Begin bij Etappe 1-4: van Pieterburen naar Rolde, en lees van daaruit verder in de blogs over de eerste helft, van Pieterburen tot Vorden.
Etappe 14: Vorden – Zelhem
Vanaf treinstation Vorden is het een klein stukje naar het startpunt van deze etappe: Kasteel Vorden. In 1983 werd het Pieterpad hier bij het kasteel officieel geopend. We lopen om het kasteel heen en lopen langs het Pieterpad monument. Het monument is een plaat op de grond met de voetafdrukken van de bedenksters van het Pieterpad, en is in 2006 hier, halverwege het pad, geplaatst.
Al direct aan het begin onze wandeldag komen de slechte weersvoorspellingen uit: we lopen in de stromende regen! Gelukkig blijft het bij een paar korte (maar flinke) buien. Ondertussen passeren we vandaag een gemoedelijk landschap van afwisselend weiland en bos. Zo nu en dan komen we langs keurige bomenlaantjes. Bij voormalig stuifzandgebied ‘t Zand krijg ik dan toch even het gevoel in een heus bos te lopen. Daarna lopen we alweer ons eindpunt van de dag tegemoet.
We overnachten bij B&B ‘t Witte Voorhuus, wat een beetje aan de rand van het dorp ligt. Hier hadden we het ‘Pieterpad-arrangement’ geboekt, met verrassingsdiner bij Eeterij en tapperij De Smoks. Zowel de kamer, de heerlijk ruime badkamer, als het diner vielen zeer goed in de smaak! De volgende ochtend ontbeten we in het schildersatelier van de vrouw des huizes. Zij attendeerde ons ook op het pontje dat we moesten nemen voor het laatste stukje naar Millingen. Of we dat hadden gelezen in het boekje? Nee, dus we waren erg blij met haar opmerking. Konden we in elk geval nog ruim op tijd de vaartijden opzoeken…
Etappe 15: Zelhem – Braamt
Op de route van de tweede wandeldag kwamen we een paar mooie stukjes natuur en cultuur tegen. Om te beginnen kwamen we langs Kasteel Slangenburgh. In dit veertiende eeuwse slot kun je tegenwoordig ook overnachten. Maar je kunt ook, als je eerder weer door wilt met je wandeltocht, even bijkomen met een hapje en drankje in het koetshuis.
Niet ver na het kasteel wijken we een klein stukje van de route af voor een uitstapje naar de St. Willibrordsabdij. Bij de abdij hebben we heerlijk op een bankje ons lunchpakketje opgepeuzeld. Een dame van de abdij kwam nog naar buiten om ons te vertellen dat we gerust gebruik mochten maken van de wc. Deze plek en mensen straalden aan alle kanten rust en vriendelijkheid uit. Na nog even een kaarsje aangestoken te hebben in de kapel, waren we helemaal klaar voor de tweede helft van de dag.
Op het laatste stuk naar Braamt passeren we een flinke sluis. Ons boekje vertelt ons dat dit gevaarte uit de tijd van de ijzerindustrie stamt. Sinds 2016 is hier ook een vispassage in gebruik. Stiekem vonden we dit best interessant en bleven we even hangen om de infoborden te lezen. In dit artikeltje met video lees en hoor je het nut en positieve effect van deze aanpassing.
Eenmaal in Braamt konden we bijkomen bij B&B ‘t Witte Huus, ons slaapadres. Het is – heel praktisch – boven de snackbar. Dus het was ook gelijk duidelijk waar we ‘s avonds gingen eten. Dat was nogal wat anders dan de nette tent waar we de dag ervoor aten en sliepen! Maar eigenlijk waren we wel blij met gewoon vet eten, bier, en een schoon bed.
Etappe 16: Braamt – Millingen a/d Rijn
We saved the best for last! Dag drie bleek de mooiste etappe van dit weekend. Alleen het weer werkte niet helemaal mee: we hadden wind, regen, hagel, maar gelukkig ook een beetje zon tussendoor.
Direct na Braamt lopen we het bos in en moeten we klimmen! Uiteindelijk bereiken we het hoogste punt, de Hulzenberg (84,6 meter hoog). Voor wie dan nog niet genoeg geklommen heeft staat hier een houten uitzichttoren, die je ook nog op kunt. Helaas, daar had ik de puf niet voor.
Onderaan de heuvel wachtte ons een verrassing (dat krijg je als je je niet vooraf inleest). We staken de weg over en… de nummerborden van de auto’s zijn opeens wit, en bebording ineens Duits. Een onverwacht uitstapje naar Duitsland, wat leuk! Na het dorpje Hoch Elten lopen we weer Nederland in.
Terug in Nederland is het ook direct plat en lopen we in een rechte lijn naar de Rijn. Bij Spijk lopen we de weg op die langs de rivier loopt. Ruim 5 kilometer zouden we over deze weg moeten lopen. Het eerste stuk genoten we van het uitzicht. Maar de rechte weg ging ons op den duur toch wel tegenstaan, zeker toen we een pittig hagelbuitje op ons hoofd kregen. Bovendien wilden we op tijd bij het pontje zijn, dus moesten we een beetje doorlopen.
Uiteindelijk liep ik zo te haasten dat we nog ruim een half uur op het pontje moesten wachten. Maar ach, liever dat, dan dat die net voor je neus weg vaart. Dus, tip: let op de dienstregeling van het veerpontje Pannerden – Millingen aan de Rijn. Deze gaat maar eens per uur tot 18:00 of 18:30, en in de wintermaanden zelfs maar eens per twee uur, en gaat de laatste om 17:00 uur.
Eenmaal aan de andere kant van het water liepen we in een paar minuten naar ons eindpunt: de auto. Dit is tevens ons eindpunt van het eerste Pieterpad-weekend van 2019. De kop is eraf!
Benieuwd naar meer Pieterpad-verhalen? Houd dan DutchWayfarer in de gaten voor het vervolg. Of volg me op Facebook, Pinterest of Instagram.
Tot gauw!
[In deze blog zijn affiliate links verwerkt. Als je via deze links iets koopt ontvang ik daar een kleine commissie voor, waarmee ik (een deel van) de kosten voor DutchWayfarer kan dekken. Dit kost jou niks extra. Je leest hier meer over in de disclaimer.]
