Pelgrimspad etappes 4-7: Reeuwijk – Gorinchem

Het is weer tijd voor een paar Pelgrimspad-etappes! In vier dagen lopen we van Reeuwijk tot Gorinchem. Het is een weekend met de nodige tegenslagen, maar vooral ook geluksmomentjes, mooie ontmoetingen en een mooie omgeving.

In april waren we in Amsterdam gestart met het eerste deel van het Pelgrimspad (LAW 7-1). Toen liepen we in drie dagen tot Reeuwijk. Iets meer dan een maand later lopen we de volgende vier etappes. Op een afstandje passeren we Gouda en via Schoonhoven lopen we de Alblasserwaard in, om uiteindelijk te eindigen in de vestingstad Gorinchem.

Wil je na dit verhaal nog meer lezen over onze ‘pelgrimstocht’? Hier vind je al mijn blogs over het Pelgrimspad. Daar staan ook de eerdere blogs over deze LAW. Volg me op Instagram of Facebook om in de toekomst geen enkele nieuwe blog te missen!

Etappe 4: Reeuwijk – Haastrecht (18 km)

We starten ons wandelweekend op de dag na Hemelvaart. Op etappe 5 komen we namelijk langs een stempelpunt die alleen op woensdag- en zaterdagmiddag open is, en ik wil natuurlijk zoveel mogelijk stempels in mijn pelgrimspaspoort verzamelen (mooi verhaal, vertel ik zo meer over). Op Hemelvaart zelf zijn we naar een klimpark geweest, waardoor ik enorme spierpijn in mijn armen en schouders heb. Maar ja, die armen heb ik toch niet nodig bij het wandelen, dacht ik. Juist. Dat heb ik geweten, bij elke keer dat ik mijn rugzak op en af deed.

Afijn, terug naar het begin.

Vogels spotten en schapen knuffelen

We beginnen lekker vroeg op vrijdagochtend. We hebben de vroege trein genomen en zijn om 8 uur al in Reeuwijk. Vlak na de start lopen we het dorpje alweer uit. De route leidt ons via de Reeuwijkse Plassen als het ware in een boog om Gouda heen. In de eerste paar kilometers komen we door een heel waterrijk gebied waar we veel vogels horen en zien. We zien ook meerdere keren fazanten. Ik ben zo blij, want ik vind fazanten zulke mooie vogels! Later die dag – en überhaupt het hele weekend – zien we heel veel watervogels met jongen. Vooral zwanen, eenden en ganzen. De meerkoeten zitten allemaal nog fanatiek te broeden.

Na de plassen lopen we Driebruggen in. Het is het enige dorp op de route met horeca, en het is pas 11 uur. Geen lunch op het terras dus, aangezien die volgens de huidige regels pas om 12 uur open mag. Gelukkig is er wel een winkeltje open waar we koffie ‘to go’ kunnen halen. Ze hebben ook hele uitnodigende bankjes voor de winkel staan. En voordat we het weten zitten we met niet alleen een koffie, maar ook een gebakje in onze handen op één van die bankjes.

Na de pauze hebben we nog zo’n 10 kilometer door weilanden voor de boeg. We lopen over dijken, tussen schapen en langs weilanden. Eén schaap heeft kennelijk behoefte aan een knuffel en komt met haar hoofd tegen mij aan schuren. Ik kroel mevrouw schaap door haar vacht. Tegen knuffels zeg ik nooit nee!

Maria ter Weghe

Het is pas 3 uur als we Haastrecht binnen lopen. Volgens mij zijn we nog nooit zo vroeg op ons eindpunt van die dag aangekomen. Het komt eigenlijk wel mooi uit, want nu kunnen we eerst doorlopen naar de Barnabaskerk. Hier is een Mariakapel met een houten Mariabeeld. Het beeldje is weleens aan zieke mensen ‘te leen’ gegeven. Zo komt ze aan haar naam: Maria ter Weghe. We branden een kaarsje in het kapelletje en ik kan mijn pelgrimspaspoort afstempelen. Weer een stempel erbij!

Al voor 4 uur checken we in bij ons overnachtingsadres, Hotel Over de Brug. Dit is vermoedelijk de kleinste hotelkamer waar ik ooit heb geslapen. Buiten dat zit het hotel wel op een mooie centrale plek in het stadje en is het terras prima. We besluiten dan ook om vroeg te eten (de horeca moet vanwege de coronaregels nog om 6 uur dicht) en iets lekkers op het terras te bestellen. Na een dag wandelen word ik heel blij van bier, friet en een goede burger. Heerlijk!

Etappe 5: Haastrecht – Groot-Ammers (16 km)

Na een eenvoudig ontbijt van krentenbollen van de supermarkt gaan we weer op pad. We kijken nog wat rond in Haastrecht. Het is een leuk oud stadje en ik vind het ergens jammer dat we niet langer kunnen blijven. De eerste helft van vandaag lopen we over een weg die langs een waterweg slingert. Een meneer herkent ons als wandelaars van het Pelgrimspad en vertelt ons dat we in Bonrepas ergens koffie en thee kunnen krijgen, ergens met een schelp buiten. Waarschijnlijk hebben we deze plek gemist, maar we hebben wel even gerust op een bankje die vermoedelijk door omwonenden aan de weg is gezet.

Wachten voor een dichte deur

Het is pas 12 uur als we in Schoonhoven aankomen, de zilverstad die bekend is van de edelsmederij. In de Grote of Bartholomeuskerk in deze stad zou een stempel voor pelgrims liggen. Alleen deze kerk is dus alleen op woensdag- en zaterdagmiddag open, vanaf 2 uur. We zijn dus veel te vroeg voor de kerk. Maar niet te vroeg voor lunch! We pakken een terrasje, en om de tijd vol te maken nemen we na de lunch nog maar een tweede drankje.

Maar ook om kwart over 2 blijken de kerkdeuren nog steeds potdicht te zitten. We lopen een rondje om de kerk, op zoek naar een geopende deur. Ik bel zelfs nog een telefoonnummer dat ik online vind. Maar niks. Ik ben gepikeerd en wil verhaal halen bij de VVV – alsof die er wat aan kunnen doen. Maar de VVV is ook dicht. Ik baal als een stekker. Vanwege deze kerk zijn we pas de dag na Hemelvaart gaan lopen en heb ik de maandag vrij genomen. Ons hele wandelweekend is gebaseerd op de openingstijden van deze kerk. En nu staan we voor een dichte deur.

Er zit niets anders op dan doorlopen. Pas als we op de veerboot zitten en naar de andere kant van de Lek varen kan ik het een beetje loslaten. Dan maar geen kerk. Dan maar geen stempel. Het gaat bij pelgrimeren om de weg, toch? En zoals je leest, levert dit ook wel weer een goed verhaal op.

Bijkomen in de theetuin

We zijn amper de veerboot af of het begint te regenen. Voor het eerst dit weekend – maar zeker niet voor het laatst – halen we onze regenjassen tevoorschijn. Joey is niet blij. Omdat mijn extra regenjas lekker compact opbergt heeft hij die meegenomen, in de hoop die niet nodig te hebben. Nu wordt hij gedwongen in een neongroene jas te lopen. Hij in neongroen en ik in knalroze. Als twee lichtgevende natte wandelaars lopen we Groot-Ammers voorbij.

Bij de laatste molen aan de Ammersche Boezem verlaten we het Pelgrimspad. En dan zien we het vrolijke bordje in de vorm van een theepot, met daarop ‘theetuin’. Hier moet onze slaapplek zijn! We melden ons bij B&B Theetuin de Winde en installeren ons in onze kamer. Wauw, wat een mooie, grote kamer! En wat een ruime badkamer! We laten eten bezorgen en na het eten installeren we ons op bed met de tv aan. We mochten, als B&B-gasten, ook nog wel in de theetuin zitten, maar de regen maakt dat idee niet erg aanlokkelijk. Jammer, want de tuin zag er wel erg leuk uit!

Etappe 6: Groot-Ammers – Hardinxveld-Giessendam (22 km)

We hebben een aardige tocht voor de boeg vandaag. Na een stevig ontbijt begin ik met wat opstartproblemen. Door de regen gister heb ik een tijdje met natte voeten gelopen en dat heeft een flinke blaar onder mijn kleine teen opgeleverd. Ik heb de teen goed ingepakt nu, maar merk dat ik er toch anders door ga lopen. Stug probeer ik zo normaal mogelijk te lopen, om te voorkomen dat ik nog meer pijntjes krijg.

Na regen komt zonneschijn

We zijn nog maar een paar kilometer onderweg als we de regenjassen weer tevoorschijn kunnen halen. En ze niet veel later weer kunnen inpakken. In Bleskensgraaf hopen we even te lunchen en naar de wc te kunnen, maar alles blijkt dicht te zitten. Terwijl we onder een boom voor de kerk een meegebrachte boterham eten begint het weer te regenen.

Net buiten Bleskensgraaf zou nog een stempelpunt zijn. Een gastadres van Vrienden op de Fiets zou een eigen stempel hebben, en aangezien de kerk gister dicht zat ben ik vastberaden dit gastadres te vinden. Net buiten Bleskensgraaf verlaten we even de route op zoek naar dit adres. Joey is de eerste die het bordje ziet…. aan de andere kant van het water. En geen brug te zien. Shit. Ach, zeg ik, we lopen wel door tot het dorp en steken daar over. Op Google Maps is het niet zo ver! In het echt bleek het toch wel iets verder lopen dan verwacht. Dat geeft niet, want ik had mijn stempelpunt gespot. Als ik met de stempel in de hand bij het stempelkastje sta, komt de VodF-gastheer naar buiten. We praten wat en mogen zelfs even naar de wc. Wat een vriendelijke mensen!

Met een zeurende teen in doorweekte schoenen en extra kilometers in de benen lopen we verder. Maar ik heb mijn stempel, mijn blaas is leeg en de zon breekt door! Met een opgefrist humeur steken we de weilanden van de Alblasserwaard door. Ik zou toch zweren dat zelfs de koeien onderweg naar ons glimlachten.

Met chocomel bij de haard

In de laatste kilometers voor Hardinxveld-Giessendam beginnen onze enkels te zwikken. We zijn moe en het hobbelige pad loopt niet meer zo fijn. We rusten even langs de Betuweroute bij de vindplaats van Trijntje, het skelet van een vrouw die rond 5400 v. Chr. leefde. Hier besluiten we de laatste lus van de route van vandaag af te snijden en via de kortste weg naar onze B&B te lopen.

Bij B&B Spoor1880 wacht ons een warm welkom. Het is een B&B met een verhaal, een verhaal die de eigenaresse ons graag vertelt. Deze plek is weer eens een pareltje en – net als de vorige overnachting – een toonbeeld van waarom ik B&B’s zo leuk vind. Deze keer hebben we zelfs een ligbad, waar ik maar wat graag gebruik van maak. Eenmaal schoongeboend installeren we ons voor het elektrische openhaardje, met een pakje chocomel die in de koelkast voor ons klaar lag. Over nostalgie gesproken…

Etappe 7: Hardinxveld-Giessendam – Gorinchem (14 km)

Onze laatste wandeldag voor dit ‘weekend’ (het is alweer maandag) start met een vorstelijk ontbijt. We krijgen zelfs gebakken eieren met spek. Als dat geen goede brandstof voor een wandeling is!

Tot nu toe hebben we zoveel mogelijk de etappesuggesties van de wandelgids aangehouden. Maar vandaag besluiten we de etappe in te korten. Eigenlijk is deze etappe tot Rijswijk, in totaal dus een etappe van 20 kilometer. Maar ondanks mijn pogingen om gister normaal te lopen heb ik behoorlijke spierpijn in mijn linkerbeen, en inmiddels een dubbele blaar op mijn kleine teen. Daardoor loop ik een stuk langzamer. Bovendien is de verbinding met het openbaar vervoer naar huis vanuit Gorinchem een stuk beter dan vanuit Rijswijk.

Waar is het einde?

Het is dus maar een relatief korte etappe vandaag. Toch kan ik je niet veel vertellen van de omgeving waar we doorheen liepen. Ik heb vooral de grond gezien. Vanonder mijn capuchon zag ik vrij weinig. Bovendien wilde ik absoluut niet uitglijden in deze extreem volgepoepte weilanden.

Het was niet alleen kommer en kwel vandaag, hoor. We kwamen langs een erg leuk Pelgrimsbankje (zie foto) waar het zowaar even droog was. Daar hebben we een tijd lang staan kletsen met een meneer die zijn hond uitliet. En ook vanonder mijn capuchon heb ik toch een hoop groen om mij heen gezien.

In de plassen stampen voor nacho’s

De laatste kilometers voor Gorinchem was ik er wel klaar mee. Het was een paar kilometer lang een mijnenveld van schapenstront. Instinctief probeer je toch de viezigheid te ontwijken, ookal is dat overduidelijk onbegonnen werk. Het liep niet lekker, en aan het eind van de dijk konden we evengoed een plakkaat poep onder onze schoenen vandaan krabben. Met de geopende horeca in de stad in het vooruitzicht heb ik zelfs in plassen staan stampen om mijn schoenen schoon te krijgen.

Toen we eenmaal op het terras zaten met nacho’s en Desperados was alles weer goed. Want achteraf worden mooie momenten leuke herinneringen, en minder leuke momenten worden goede verhalen. Zo kwam alles goed, en sta ik inmiddels weer te popelen om verder te mogen lopen. Nog even, en we gaan weer! Nog vier etappes te gaan naar Den Bosch…