Pelgrimspad etappes 8-11: Gorinchem – Den Bosch

Pauze tijdens het wandelen - Pelgrimspad deel 1

Het laatste stuk van het Pelgrimspad deel 1! Het weekend is op zo’n zachtst gezegd afwisselend: regen, zon, weiland, bos, rivieren, zandverstuiving. We komen het allemaal tegen. En, spoiler-alert: dit weekend lopen we de – naar mijn mening – mooiste etappe van LAW 7-1!

Joey en ik zijn voor mijn gevoel nog maar net terug van het Pelgrimspad etappes 4-7, en we zijn alweer op weg voor het laatste stuk! In het Pinksterweekend lopen we weer in vier dagen vier etappes.  Er worden koude en natte dagen voorspeld, maar we gaan toch. We hebben nou eenmaal alles al gepland en overnachtingen geboekt. En als je je als Nederlander door regen laat tegenhouden, dan kom je bijna niet meer buiten, toch? Dus op vrijdagochtend hijsen we onze rugzakken op en pakten de trein naar ons startpunt van dit weekend: Gorinchem.

Etappe 8: Gorinchem – Nederhemert-Noord (29 km)

Etappe 7 liep eigenlijk tot Rijswijk. Althans, als je de etappe suggesties uit de wandelgids van het Pelgrimspad deel 1 aanhoudt. Maar dat vonden we de vorige keer toch wel onhandig: Gorinchem heeft een veel betere OV-verbinding. En om nou met het pontje over te gaan voor de laatste paar kilometers van het weekend? Afijn, gevolg was dus dat die kilometers er nu bij kwamen. En ineens hebben we voor dag één een route van 29 kilometer voor de boeg. Oeps!

Boot nummer één

Het begint in elk geval goed. In het zonnetje wachten we op de pont die ons naar Woudrichem brengt – de eerste pont van dit weekend. Woudrichem is ook al een leuk vestingstadje, hoewel een stuk kleiner dan Gorinchem. Beiden zijn ze onderdeel van de vestingdriehoek, een samenwerking van de twee vestingsteden, fort Loevestein en fort Vuren. We lopen hier in het gebied van de Nieuwe Hollandse Waterlinie.

We zijn Woudrichem amper uit of we krijgen de eerste regenbui over ons heen. Precies genoeg om een flink natte broek te krijgen. Ter hoogte van Rijswijk steken we de Afgedamde Maas over. Hier komen we langs het monument van de scheiding van Maas en Waal, die we ook al in de wandelgids hadden zien staan. Water en rivieren lijkt weer het thema van vandaag te zijn, want bij Brakel komen we langs een hele rij informatiepanelen die ons meer vertellen over het dorp en de strijd tegen het naastgelegen water.

Net voor Brakel staat langs de weg een kraampje met verse aardbeien. Lekker, maar super onhandig natuurlijk om mee te nemen! Ik offer me wel op en loop een stuk met het bakje in een tasje aan mijn rugzak bungelend. Bij het laatste informatiebord en bankje van Brakel besluiten we te lunchen. In één keer gaat de bak aardbeien op. Oh, het zijn net snoepjes, zo lekker zoet!

Lopen op eieren

Terwijl we verder lopen wisselen zon en regen elkaar af. We lopen langs weilanden, omringd met fluitekruid. Ik hoor heel wat vogeltjes en vind ook een paar lege eierschalen: gespikkelde en ook een hele blauwe. Zo’n blauw eitje heb ik nog nooit in het echt gezien! Ik hou me maar voor dat deze vogeltjes zijn uitgekomen en nu ergens vliegles krijgen van hun mama, hoewel midden op een pad toch een gekke plek is voor de eierschalen…

De eindstreep van de dag komt in zicht. Het begint weer te regenen en ik verlies het gevecht met mijn poncho. Ik ben moe en krijg dat ding niet meer normaal over mijn hoofd. Ik ben er klaar mee en laat het ding als vreemde muts over mijn haren vallen. Nat en verwaaid komen we bij ons overnachtingsadres, De Maasstroom, aan. Zonder veel omhaal laat de man ons de B&B-kamer zien. Nou ja, B&B… Het is een klein appartementje met keuken en al boven het café. Het voordeel is dat we voor de verandering geen bezorger hoeven laten komen met ons eten in plastic bakjes. Onze bestelling uit het café krijgen we gewoon in de kamer geserveerd. Schnitzel en patat op een bord, en bier uit een glas. Wij zijn helemaal tevreden.

Etappe 9:  Nederhemert-Noord – Drunen (17 km)

De ochtend van dag twee. We krijgen een ontbijt zoals dat bij een café past: een bord vol gebakken eieren op brood, koffie ernaast, en omdat de jus d’orange op is krijgen we er Fristi bij. I love it!

Met een goede bodem gaan we op weg, om al snel bij de eerste veerpont van die dag aan te komen. Het is een druilerige dag – zoals voorspeld – en we zijn met regenkleding aan vertrokken. Ook als het even droog is houden we die aan, want de volgende bui laat nooit lang op zich wachten. We komen langs kasteel Nederhemert, en via een stukje bos lopen we alweer naar het tweede pontje.

Bij de beesten af

Aan de overkant worden we verwelkomt door een bord met “Welkom in  Brabant” en een zoveelste regenbui. Langs de Maas lopen we naar Heusden. Nog zo’n leuke vestingstad! Op de Vismarkt weten we een plekje te bemachtigen op een overdekt stuk terras. Eindelijk kunnen de natte poncho’s uit, ook al komt het water nog steeds uit de hemel. Terwijl we opwarmen bij de terrashaard en van een fijne lunch genieten maken we een plan. We komen straks langs de laatste supermarkt die vandaag pal langs de route ligt. En aangezien we geen ontbijt hebben bij het hotel, willen we nog even iets van broodjes halen voor morgen. Oh, en als we er dan toch zijn halen we ook iets lekkers voor op de kamer vanavond. Ons geplan wordt onderbroken door een grote eend die ook onder de luifel komt schuilen en bij een andere tafel frietjes van de borden pikt. Ik zie er de lol wel van in. Ik denk die mensen die nog van die borden aan het eten waren iets minder.

Voordat we naar de supermarkt gaan lopen we even de kapel in bij de Sint-Catharinakerk. Van de kerk zelf zijn alleen de buitenmuren nog over, de rest wordt verbouwd tot appartementen. Maar de kapel is vooralsnog behouden gebleven. Hopelijk blijft dat zo. En als ik een suggestie mag doen: een stempel? Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben die de stempels voor in het pelgrimspaspoort erg kan waarderen. Ik lees de tekst aan de muur: ” […] Maria van Heusden bid voor onze behouden vaart, blijf immer voor ons een veilige haven…”

Weiland-bos en bos-bos

Na Heusden volgt nog een groen stuk en we hebben het erover dat dit geen bos mag heten – nog afgezien van de omvang. Bomen met heel veel gras eronder. Het zal vast een naam hebben, maar wij dopen het tot ‘weiland-bos’. De route gaat over een dijkje en langs de stad Drunen. We steken een kanaal over en staan dan aan de rand van echt bos, ‘bos-bos’. Ik wordt direct blij. Vanwege de vochtige boslucht, maar ook vanwege het feit dat hier ons hotel is!

We checken in bij Hotel Duinrand Drunen. Van buiten ziet het er leuk maar misschien iets gedateerd uit, maar de hotelkamer is ruim en modern. Hetzelfde geldt voor de badkamer: inloopdouche, dubbele wastafel. Hier kunnen we wel even opwarmen en bijkomen! Onder de luifel op het terras genieten we van een lekker diner met uitzicht op de bos-bos-tuin. Dit is wel een wandelweekend waarbij we onszelf meer dan gebruikelijk kietelen. De horeca mag weer een beetje meer open (tot 8 uur ‘s avonds maar liefst!) en wij genieten er volop van.

Terug op de hotelkamer kijken we naar de finale van het Songfestival. Nederland doet het goed, en ik ben ook erg fan van Frankrijk en Malta. Die komen ook best hoog. Maar dat Italië zou winnen, die zag ik niet aankomen…

Sfeerimpressie Pelgrimspad etappe 8 - 9 - 10 -11

Etappe 10: Drunen – Helvoirt (14 km)

De dag begint met een zonnetje en een krentenbollenontbijt. Vanuit het hotel lopen we direct het bos in. Het bos-bos. Het is een goed begin. Al na een kilometer komen we langs een eetcafé midden in het bos met een al halfvol terras. We kunnen het niet laten hier even te gaan zitten voor een kop koffie. Wat een heerlijke start van de dag!

De mooiste etappe

We lopen nu in het gebied van de Loonse en Drunense Duinen. Dit Nationaal Park is een combinatie van bos, hei en een van de grootste stuifzandgebieden van West-Europa. Nagenoeg de hele etappe van vandaag gaat door dit gebied. De wandelgids geeft aan dat er een optioneel extra rondje gelopen kan worden, maar dat doen we niet. In plaats daarvan nemen we de tijd om van de omgeving waar we doorheen komen te genieten. Wat is het hier mooi! Wat mij betreft is dit een van de mooiste – misschien het het mooiste stukje van deel 1 van het Pelgrimspad.

Het is zondag, het is eerste Pinksterdag en ondanks dat de weersvoorspellingen niet al te best waren schijnt de zon. Vanzelfsprekend zijn we dus niet de enige die de natuur in trekken vandaag. Dat wordt vooral duidelijk als we pauze nemen bij De Rustende Jager. We moeten even in de rij staan om überhaupt een plekje op het terras te krijgen, en als we eenmaal zitten kijken we uit over de groepen wandelaars, mountainbikers en mensen te paard die hier vanaf de parkeerplaats het natuurgebied in trekken. We genieten van een drankje en een Brabants worstenbroodje, en ik bedenk me weer eens dat ik die gezellige drukte de afgelopen maanden gemist heb.

Goed verzorgd

Aan de rand van het natuurgebied, een klein stukje van de route (we waren er bijna voorbij gelopen) ligt het Guldenberg Hotel, waar we een kamer hebben geboekt. Ik moet er even aan wennen. Het is een weliswaar laag maar toch behoorlijk groot complex. In de buurt van de ingang komt het nog redelijk luxe over, maar naarmate we onze kamer naderen krijg ik meer en meer het gevoel alsof ik in een verzorgingstehuis loop. Maar ach, het is schoon, compleet en we hebben grote ramen met uitzicht op bos-bos.

Als we op het terras van het hotel nog even wat gaan drinken zien we dat de lucht begint te betrekken.  Het koelt ook aardig af. Maar we blijven stug buiten zitten met een verwarmend drankje, en bestellen daarna een luxe friet. We krijgen ieder een bak patat. Ik ‘Mexican style’, met toppings die niet zouden misstaan op een bord nacho’s. En Joey ‘Java style’, met pindasaus en uitjes. Dit is smullen!

Etappe 11: Helvoirt – Den Bosch (15 km)

Het miezert weer. We laten ons niet kennen en gaan met onze aan het ontbijtbuffet gevulde dienblaadjes buiten onder een parasol zitten. Terug op de hotelkamer hijsen we ons weer in vol wandelornaat. We zijn klaar voor het laatste stukje. Op naar Den Bosch!

De laatste loodjes

Het slimst is natuurlijk om dezelfde route zoals we gekomen zijn terug te lopen naar het Pelgrimspad. Zo slim zijn we kennelijk niet, dus het is even zoeken voor we weer op de juiste weg zitten. We wandelen door het Hollandse weer (droog-regen-droog-regen) om te beginnen naar de IJzeren Man, een recreatieplas waarvan ik vooral op mijn kaartje zie dat we er vlak langs lopen. In werkelijkheid zien we een tijdlang niks van die plas. Maar we lopen wel over een heel mooi groen paadje (op dit moment modderpaadje) en ik blijf een paar keer stilstaan om foto’s te maken. Het is zo heerlijk frisgroen hier!

We komen langs een klimbos, en kunnen dan wel een blik werpen op de waterplas. Bij een kruispunt is het even opletten. De rood-witte stickers wijzen drie kanten op: richting Amsterdam, richting Maastrischt en richting Den Bosch. Gelukkig staat het erbij welke sticker voor welke richting is. We volgen de stickers Den Bosch het bos in, missen een markering en staan dan weer voor het klimpark. Snotverdorie. Na nog een rondje zitten we wel op het goede pad, en steken  we de Vughste Heide over, langs Kamp Vught.

We komen bij een kanaal uit die we enkele kilometers volgen tot aan voormalig Fort Isabella. Hier staan we zo goed als aan de rand van Den Bosch. Ik had op de Facebookgroep van het Pelgrimspad gelezen dat in Den Bosch stempelpunten zijn, dus ik pak Google Maps erbij zodat we doelgericht de stad in kunnen lopen. De punten liggen op de LAW-route, dus dat is mooi. We zijn er nog niet, maar het voelt wel al als ‘eindpunt gehaald’.

Bossche borrel en ballen

Het ene stempelpunt zou bij een café zijn, maar het personeel vertelt me dat ze ‘al jááren’ geen stempel meer hebben. Lekker dan. Gelukkig heeft de Sint-Janskathedraal aan de overkant wél de beloofde stempel. Een heuse Sint Jacobsstempel zelfs, met de welbekende schelpjes van de camino de Santiago. Ik ben helemaal blij. We steken nog even een kaarsje aan bij het niet te missen en door brandende kaarsen omringde Mariabeeldje voor in de kerk, en gaan dan op zoek naar een terras. Tijd om te vieren dan we deel 1 hebben voltooid!

We bestellen een Bossche bol – want dat hoort als je in De Bosch bent – met bier. Lekkere combi, krijgen we te horen. Ach ja. Maar helaas hebben ze geen Bossche bollen. Vanwege Pinksteren zitten alle bakkers dicht. Lekker dan. Ik kijk op de kaart. Doe dan maar bourgondische bitterballen. Past ook wel beter bij de biertjes, eigenlijk. Dan proosten we. Op het gehaalde doel, en op deel 2 die we hopelijk ook nog dit jaar gaan lopen! En met een beetje mazzel starten we dan gewoon met een Bossche bol…

>> Ben je benieuwd naar nog meer verhalen over onze ‘pelgrimstocht’? Hier vind je al mijn blogs over het Pelgrimspad.

Pelgrimspad deel 1 is voltooid, maar ik ben nog lang niet uitgewandeld. Dus volg me op Instagram of Facebook om in de toekomst geen enkele nieuwe blog te missen!

About Lindsey

Een stadsmeisje met liefde voor het buitenleven en meer reislust dan haar kantoorbaan kan bekostigen. Is vast van plan om de wereld te zien – ver weg en dichtbij. Gaat ooit naar Santiago lopen, en met een camper door Canada toeren. Haar lijfspreuk is: ‘Stop and smell the roses’, oftewel: neem de tijd om van het leven te genieten.

View all posts by Lindsey →

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *