De hele wereld is in de ban van het coronavirus. Het dagelijkse leven is compleet overhoop gehaald. Inmiddels werk ik al vier weken thuis. Vakanties zijn gecanceld, wandeltochten geannuleerd. Ook voor DutchWayfarer is er het één en ander veranderd. Want waar blog je nog over? Ik kan niet putten uit nieuwe belevenissen. En hoe verstandig is het om lezers te vertellen hoe mooi het in andere landen of op bepaalde wandelpaden is, als je er toch niet op uit mag trekken? Daarom vandaag een blog over ons gedeelde leed: de pandemie, ons nationale huisarrest en wat al die maatregelen betekenen voor mijn (en mogelijk ook jouw) dagelijks leven en toekomstplannen.
Samen thuisblijven
13 maart kreeg ik een appje van de baas. Als je milde klachten hebt of in de risicogroep valt, blijf thuis. Door mijn astma val ik in de risicogroep, dus vanaf dat moment ben ik vanuit huis aan het werk. Ook mijn vriend kreeg algauw te horen dat hij thuis moest werken. Sindsdien is onze eettafel langzaam omgetoverd tot thuiskantoor. Dat ging niet zonder slag of stoot. Ik heb nog nooit eerder thuisgewerkt en al na een week had ik een houten kont van die eettafelstoelen.
Inmiddels zijn we ruim een maand verder. Collega’s zie ik alleen nog via MS Teams. De eerste virtuele borrels hebben we al gehad. Zelfs de eerste keer videobellen met ouders en schoonouders is een feit. Ik stuur kaartjes en appjes om familie en vrienden te laten weten dat ik aan ze denk, en natuurlijk sta ik ook stil bij alle toppers in de zorg – ook omdat mijn moeder er één van is. Mam, ik ben trots op je, en hierbij een extra virtuele knuffel!
Het is even omschakelen, maar al met al is het wel te doen. Vanaf het balkon genieten we van het mooie weer, en af en toe gaan we een stukje wandelen in de buurt van ons huis. Het voelt de hele week als zondag, behalve dat de wekker gewoon ’s ochtends afgaat en we ook nog wat voor werk moeten doen. De structuur is af en toe ver te zoeken, maar hé, we krijgen wel voldoende vitamine D deze dagen.
Discussie over geannuleerde wandeltochten
Helaas verloopt niet alles hier zo relatief ontspannen. Vorige week schreef ik een conceptblog over geannuleerde wandeltochten, waar zoveel boosheid in zat dat ik die uiteindelijk maar niet publiceerde. Ik was boos over de reacties op sociale media, en dan met name over de reacties op mensen die aangegeven hun inschrijfgeld terug te willen. Kennelijk moet je niet op social media zeggen dat je restitutie wenst, want dan wordt je door andere wandelaars met de grond gelijk gemaakt.
Vooropgesteld: ik begrijp de discussie heel goed. Door alle geannuleerde evenementen lopen organisaties geld mis. Geld dat ze hard nodig hebben voor hun voortbestaan. Het advies is dan ook om niet massaal je geld terug te eisen, zodat deze organisaties na de pandemie ook nog in staat zijn om evenementen te organiseren. Aan de andere kant begrijp ik ook heel goed dat mensen hun geld terug willen, zeker als het om veel geld gaat. En wettelijk gezien heb je daar ook recht op. Ik begrijp dus ook heel goed dat mensen beginnen te morren als organisaties roepen dat je sowieso (een deel van) je geld niet van ze terug gaat krijgen.
Mocht je hier meer over willen weten: dit artikel van Radar, met reacties van de ACM, vond ik zelf erg nuttig.
Mijn plannen en mijn annuleringen
Om het concreet te maken zal ik je vertellen hoe het er bij mij voor staat. Begin dit jaar blogde ik over mijn plannen voor 2020: een weekje naar Frankrijk, een nog te boeken verre reis, en een heleboel wandeltochten met als hoogtepunt de Nijmeegse Vierdaagse. Van al die plannen is nu helemaal niks meer over.
Het begon met de annulering van het weekje Frankrijk, die eind april gepland stond. Gelukkig hadden we alleen nog maar de huurauto gereserveerd. Toen ik de verhuurder belde zeiden die direct dat het geen enkel probleem was om kosteloos te annuleren. De verre reis hadden we nog niet geboekt, en met deze onzekere tijden gaan we die ook nog even niet boeken.
Daarna regende het algauw annuleringen van georganiseerde wandeltochten. Alsof het niet al vervelend genoeg is dat de tochten niet door kunnen gaan, worden de annuleringen gevolgd door een klein financieel drama. Waar reisorganisaties nog hun verantwoording lijken te nemen en geld teruggeven wanneer iemand niet akkoord gaat met een voucher, lijken wandelorganisaties te denken dat wet- en regelgeving niet voor hun geldt. Een enkeling geeft wel geld terug, maar juist de grote jongens lijken de consequenties vooral bij de wandelaar neer te willen leggen.
Afmelding Nijmeegse Vierdaagse
Door de opstelling van verschillende organisaties heb ik – met pijn in mijn hart – mezelf afgemeld voor de Nijmeegse Vierdaagse. Je kunt je vast voorstellen ik heel wat voors- en tegens naast elkaar heb gelegd voordat ik besloot de stekker eruit te trekken. Even een paar van die overwegingen op een rij:
- Ik acht de kans heel klein dat we in juli met 40.000 mensen uit allerlei landen samen kunnen lopen. Maar als ik annuleer, en het gaat wel door, dan kan ik mezelf natuurlijk wel voor mijn kop slaan.
- Als ik mijn inschrijving voor 17 april zelf annuleer, krijg ik €95 van mijn €249 die ik aan de ViaVierdaagse betaald heb terug. En als ik mijn slaapplek voor 21 april annuleer, dan krijg ik van Vierdaagsebed €210 van de betaalde €225 terug.
- Als ik wacht totdat Stichting 4DAAGSE zelf de boel afblaast ben ik waarschijnlijk te laat voor annulering van Vierdaagsebed. En met hoe sommige andere wandelorganisaties met annuleringen omgaan, zie ik het nog wel gebeuren dat ik helemaal niks van mijn inschrijfgeld terugkrijg.
- Wat iedereen ook zegt: bijna €500 vind ik echt veel geld, en zeker teveel om onvrijwillig te doneren ten behoeve van het voortbestaan van de betreffende organisatoren…
- Met de huidige maatregelen is het trouwens ook best lastig om fatsoenlijk te trainen voor de Nijmeegse. Meerdaagse tochten kunnen we nu niet maken, en überhaupt mag je eigenlijk niet meer dan een paar kilometer van je huis weg. Dus als het al doorgaat, gaat het me dan wel lukken om voldoende getraind aan de start te kunnen verschijnen om de vier dagen uit te lopen?
Kun je je de chaos is mijn hoofd voorstellen? Dus toen ik eenmaal de knoop had doorgehakt, gaf dat wel een zekere rust. Overigens heeft de Stichting 4DAAGSE inmiddels laten weten dat ze terugkomen op hun eigen voorwaarden en geen annuleringen accepteren. Ik betwijfel de rechtsgeldigheid van dit besluit, maar ik ben geen expert. In elk geval heeft de Via Vierdaagse desondanks wel restitutie beloofd, dus ik kan nu alleen maar hopen dat het niet uitloopt op nog meer getouwtrek.
Zolang je maar gezond bent…
Natuurlijk begrijpen we allemaal waar deze maatregelen voor zijn, en waarom we niet samen kunnen wandelen: het is voor onze eigen bestwil. Al lijkt nog steeds het kwartje niet bij iedereen te zijn gevallen, al met al doen we gezamenlijk ons best ons zoveel mogelijk aan de regels te houden in strijd tegen de pandemie. Onze gezondheid staat bij alles voorop. We willen voorkomen dat we corona krijgen of doorgeven, en als we het toch krijgen hopen we dat de toppers in de zorg ons kunnen redden.
Daarbij wil ik wel nog één kleine opmerking meegeven. Onder het mom van ‘als je maar gezond bent’, lijkt het alsof we heel intolerant worden voor geklaag van de medemens. Je mag niet klagen over de ingeperkte vrijheden – zolang je maar gezond bent. Je mag niet klagen over financieel verlies, of over plannen die in rook opgaan – zolang je maar gezond bent. Maar je hebt het zelf hierboven gelezen: ik klaag ook. Ik ben ontstelt over de manier van handelen van sommige organisaties, ik ben boos over hoe begriploos mensen op elkaar reageren, ik ben verbijsterd over hoe sommigen de maatregelen aan hun laars lappen en ik wordt steeds benauwder van die vier muren thuis die meer en meer op me af komen.
Dus alsjeblieft, mensen, klaag af en toe een beetje! Het lucht op. Want ook al weten we dat het voor ons eigen bestwil is, en ook al zijn we (hopelijk) nog gezond: het is k*t. Het is naar, het is vervelend, het is lastig. En daar mag je van balen, daar mag je boos over zijn. Ook als je gezond bent. Dus reageer je boosheid af en toe even af (graag niet op andere mensen), lucht je hart en KLAAG! Je zult zien dat als het er eenmaal uit is, je dan met frisse moed je zelfquarantaine kunt voortzetten.
Het einde in zicht?
We kijken allemaal uit naar het moment dat corona iets is wat tot het verleden behoort. Dat we het achter de rug hebben en dat we de draad van het ‘gewone leven’ weer op kunnen pakken. Die stip op de horizon geeft ons nog het meeste hoop. Maar wanneer is dat? Gaan de maatregelen na 28 april versoepeld worden? Kunnen evenementen na 1 juni wel doorgaan? Moeten we nog een jaar lang in een ‘1,5-meter-samenleving’ leven?
De nabije toekomst is één groot vraagteken. Er wordt volop gespeculeerd over de volgende stap, we proberen zo goed mogelijk in te schatten wat op de korte termijn nog wel of niet kan. Je hebt het zelf gelezen: ook ik probeer in te schatten wat rond de zomer al dan niet mogelijk is, en daar mijn plannen op af te stemmen.
Nieuwe plannen maken gaat in elk geval nog niet. Want we weten simpelweg niet wanneer we uit onze schuilplaatsen mogen komen, en we weten ook niet hoe de wereld er dan uit zal zien. Een schonere lucht en een economische crisis, dat zijn de verwachtingen. Maar wat doen wij dan? Wat doe jij dan? Welke plannen laat je varen en waar ga je juist helemaal voor?
Het is fijn om soms even te dromen over ‘na corona’. Ook hier thuis stellen we elkaar de vraag: wat zullen we doen als dit voorbij is? Waarschijnlijk gaan we een terrasje pakken, uit eten en naar de bios. Om het te vieren, en om de bedrijven die zolang hun deuren gesloten moesten houden een beetje te steunen. En dan gaan we – misschien niet direct – weer een reisje boeken. Het maakt me niet uit of het kamperen in Nederland, een citytrip of een verre reis is. Als we er maar even uit kunnen. Dan kunnen we ook gelijk de reissector weer een beetje spekken.
Ik wens je voor nu alle gezondheid, en dat ook jij je mooie plannen na de corona waar kunt maken.
