Een ‘alternatieve camino’ – nu Santiago onbereikbaar lijkt

Alternatieve camino

In 2021 loop ik de Jacobsweg naar Santiago de Compostela. Althans, dat was het plan. Maar het zijn gekke tijden. Plannen wijzigen noodgedwongen, ook mijn plan. En wat doe je dan? Je bedenkt een alternatief. Wandelevenementen organiseren Home Editions – ook de organisatie van de Vierdaagse Nijmegen kwam al met een Alternatieve Vierdaagse. En ik loop een ‘alternatieve camino’.

Wie mij volgt weet dat ik al een tijdje bezig ben om mij voor te bereiden op de tocht naar Santiago. In april en mei 2021 zou ik voor twee maanden naar Spanje gaan om deze droom, dit plan, ten uitvoer zou brengen. En nu het zover is kan het niet doorgaan. Super jammer natuurlijk! Maar nu corona al ruim een jaar de wereld beheerst ook niet helemaal onverwacht.

Ja, en dan? Wat doe je als je plannen overboord worden gekieperd? Dan ga je over op plan B. Alleen had ik geen plan B. Dus die moest er nog komen. En een beetje rap, want ik wil graag op pad!

Het oorspronkelijke plan

Goed. Eerst even terug naar het begin, naar ‘plan A’. Wanneer besluit je dat je naar Santiago wilt lopen? In mijn geval was dat denk ik ergens in 2017/2018. Er gebeurde een hoop in mijn leven. Ik was net weer single en genoot met volle teugen van mijn herontdekte vrijheid. Ik ging meer wandelen. Veel meer. Ik vond het heerlijk om op eigen benen te staan, letterlijk en figuurlijk. Ik voelde me sterker daardoor. Het was een trend die ik graag wilde voortzetten.

Wie zich meer in het wandelen verdiept hoort vroeg of laat ook over pelgrimstochten. In Europa is de voettocht, op z’n Spaans de ‘camino’, naar Santiago verreweg de bekendste. Het leek me fantastisch om zo’n avontuur aan te gaan. Maar kan ik dat wel? Toen ik me dat afvroeg dacht ik aan die ‘trend’ waar ik het net over had. Ik nam me voor een Pipi Langkous-houding aan te nemen: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!

Ik had een heel plan bedacht hoe ik die trend vast wilde houden. Zomaar in het diepe springen is namelijk niet mijn ding. Ik wil voorbereid zijn en stapsgewijs ergens naar toe werken. Allereerst zou ik in 2018 en 2019 stukje bij beetje het Pieterpad lopen. Dan kon ik vast proeven van het op avontuur gaan, maar dan wel op vertrouwde Nederlandse bodem. In 2020 wilde ik de Vierdaagse Nijmegen lopen, een fysieke uitdaging. En in 2021, het jaar waarin ik 30 word, zou ik de camino lopen, als ‘ultiem solo-avontuur’. De camino zou het klapstuk worden van mijn tocht naar zelfstandigheid en zelfvertrouwen.

Een droom in duigen

Eerst het Pieterpad: check. Eerder kon je hier op DutchWayfarer al lezen over mijn Pieterpad-belevenissen. Dan de Vierdaagse Nijmegen: tsja, daar ging mijn plan de mist in. In januari 2020 was ik nog zó blij dat ik me had weten in te schrijven. Maar toen gooide corona roet in het eten. In april werd duidelijk dat de Nijmeegse definitief niet door zou gaan. Heel erg jammer, maar begrijpelijk. Er kwam wel een Alternatieve Vierdaagse, en ik nam die betreffende week mijn vriend op sleeptouw op een wandeltocht van Amsterdam naar Arnhem.

Ondanks alles bleef ik stug hoop houden voor mijn camino in 2021, en ging ik verder met mijn voorbereidingen. Ik was al twee jaar verlof aan het bijkopen zodat ik lang genoeg vrij kon krijgen van mijn werk. Ook maakte ik afspraken met mijn leidinggevende – het is ten slotte geen gewone vakantie van 2 á 3 weken die ik op zou nemen! Ik kocht spullen voor mijn tocht zoals een nieuwe rugzak. Mijn omgeving weet goed hoe ik hiernaartoe leefde, dus ik kreeg de afgelopen jaren met kerst camino-spullen: camino-sokken, een camino-Buff, en een schelpenketting die ik sindsdien symbolisch draag.

In september ging ik naar het Nederlands Genootschap van Sint Jacob voor nog wat informatie. Ik vertrok daar met mijn pelgrimspaspoort, inclusief mijn eerste stempel. In het paspoort staat de theoretische startdatum van mijn camino: 11 september. De 90e verjaardag van mijn opa – over symboliek gesproken.

Ik zag heus wel dat de kans dat ik eind maart naar Spanje zou kunnen vertrekken steeds kleiner werd. Toch bleef ik hopen. Ik durfde de knoop niet door te hakken en hardop te zeggen dat ik níet zou gaan. Elke persconferentie hoopte ik dat ‘Rutte’ (lees: het kabinet) een wonder zou aankondigen en dat de grenzen open zouden gaan. Die aankondiging bleef uit. Half maart kon ik er niet meer omheen. Mijn camino ging niet door.

Mijn ‘alternatieve camino’

Noem het naïef dat ik zo lang hoop hield. Maar ik vond dat ik lang genoeg had gewacht om op pad te gaan. Bovendien: wat was het alternatief? Ik wilde beslist niet dat van uitstel afstel zou komen. Kon ik het zomaar uitstellen naar volgend jaar? Zou ik misschien later dit jaar alsnog naar Spanje kunnen gaan – en desnoods een kortere versie van de camino kunnen lopen? Met alle onzekerheid in deze crisistijden durf ik geen nieuwe startdatum te prikken. Ik durf alleen te zeggen dát ik ooit zal gaan.

Maar toch. Het was niet bevredigend genoeg. Ik wil op pad. Nu. Ik wil het gevoel hebben dat ik een start maak. Net zoals ik vorig jaar de Alternatieve Vierdaagse liep heb ik nu behoefte aan een ‘alternatieve camino’. En zo ontstond het idee om het Pelgrimspad (LAW 7) te lopen. Deze wandelroute is niet één van de officiële Jacobswegen die vanuit Nederland naar Santiago lopen. Het is zelfs niet van oudsher een pelgrimsroute die naar een heilige bestemming leidt. En toch voelde dit goed. Kennelijk hecht ik meer aan de symboliek van het pad dan aan de bestemming. Wie had dat gedacht.

Dus dit is het plan voor mijn ‘alternatieve camino’: in april 2021 start ik met het Pelgrimspad – deel 1, een route van Amsterdam naar Den Bosch. Ik zal ‘m niet in één keer lopen. En het zal ook geen solo-avontuur worden. Ik neem gewoon mijn vriend op sleeptouw (vind hij helemaal niet erg, trouwens). We zullen het pad in stukjes lopen, dus telkens 2, 3 of 4 etappes per keer. Ik heb er zin in. Ik kan op weg, tóch nog! En uiteraard betekent dat dat er binnenkort weer wandelverhalen op DutchWayfarer verschijnen. Wordt vervolgd dus…

>> Kijk hier voor alle blogs over het Pelgrimspad.

About Lindsey

Een stadsmeisje met liefde voor het buitenleven en meer reislust dan haar kantoorbaan kan bekostigen. Is vast van plan om de wereld te zien – ver weg en dichtbij. Gaat ooit naar Santiago lopen, en met een camper door Canada toeren. Haar lijfspreuk is: ‘Stop and smell the roses’, oftewel: neem de tijd om van het leven te genieten.

View all posts by Lindsey →

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *